Zwijgend staar ik naar het witte vakje. Een enkele roze streep staart nietszeggend terug. Mijn hart bonst in mijn keel en m’n vingers trillen. Hoop giert als een bezetene door mijn lijf, achterna gezeten door de onverbiddelijke angst. Biddend probeer ik een tweede streep te laten verschijnen terwijl ondertussen mijn gedachten overuren draaien. Heb ik de test een dag te vroeg gedaan? Heb ik wel lang genoeg gewacht? Moet ik nog een minuutje wachten? Misschien werkt deze test niet goed? Maar drie testen later is het duidelijk en slaat de Coolblue-test mij in het gezicht met ‘niet zwanger’.
Moe zak ik op de vloer van de badkamer. Weer een maand voorbij, weer een teleurstelling verder. Precies op dat moment trekt een felle steek door m’n onderbuik. M’n uitgebleven menstruatie. Als een onontkoombare reminder aan de talloze mislukkingen staat hij altijd even plotseling voor mijn deur. Elke maand weer opnieuw. Ongewenst maar tot nu toe onvermijdelijk. Onverklaarbaar verminderd vruchtbaar. Zo noemde de dokter het toen we bedremmeld aan haar bureau zaten en probeerden te begrijpen waarom het ons nog niet gelukt was om zwanger te raken na een jaar proberen. ‘Alles ziet er goed uit, dat is een goed teken! Vooral thuis nog even zelf proberen.’ Met die woorden werden we weer naar huis gestuurd na alle lichamelijke onderzoeken ondergaan te hebben die ze konden bedenken. Ik snapte er niets van. Hoe kon dit mij gebeuren? Als kind droomde ik altijd al over mijn eigen kinderen. Als groep 8-er speelde ik met de kleuters en vanaf 13 jaar begon ik met oppassen. Ik ging pedagogiek studeren en werkte met tientallen kinderen met gedragsproblematiek. Ik trouwde jong en na ruim een jaar was ook echtgenoot er van overtuigd dat we nu toch echt klaar waren voor kinderen. Maar die blijven uit…
Maand na maand na maand gaan we door de altijd doorgaande achtbaan van emoties. Van hoop naar ongeduld naar teleurstelling naar ‘nu weet ik het zeker’ naar opnieuw teleurstelling. De rommelkamer die liefdevol werd omgedoopt tot ‘toekomstige babykamer’ wordt langzaam weer de rommelkamer. Het knuffeltje dat aangeschaft werd op huwelijksreis ligt te verstoffen in een doos. De stiekem al zo grote dromen voor ons kindje zijn verstopt in een hoekje van ons hart. Soms durven we even hardop te dromen, maar meestal is het een stille, onzichtbare aanwezigheid.
Het kinderloze leven is natuurlijk niet alleen maar zwaar. We zijn nog vrij om te doen wat we willen en we leven intens door veel te reizen en wilde natuur op te zoeken. We genieten van etentjes zonder kindergehuil en hoeven geen oppas te regelen zoals de meeste vrienden. Als ik tijdens een rondreis door Zweden aan een knapperend haardvuur zit en naar de sterren kijk, geniet ik intens van ons leven. We zijn gelukkig samen en zijn dankbaar voor alles wat we hebben. En toch voelt het alsof we nog niet compleet zijn. Missen we een kleine, lieve ‘mini-ons’ die we willen overladen met liefde.
En dus gaan we door. Met geduldig afwachten, geloven en vertrouwen. Ook voor ons moet een toekomst als gezin weggelegd zijn, toch?
Reactie plaatsen
Reacties