De vraag 'hoe gaat het?' kan een lastige vraag zijn voor wensouders. Vond ik ook heel lang! Momenteel gaat het heel goed met mij, maar vooral toen ik het mentaal zwaar had tijdens ons traject, vond ik deze vraag niet te beantwoorden. Want hoe beantwoord je die nou? 'Ik ben mijn dag doorgekomen en heb mijzelf in slaap gehuild, dus best oké?' of: 'Het gaat prima maar ik denk elke dag 100 keer aan het niet zwanger zijn en ik ben er doodmoe van.'? Het beantwoorden van die vraag voelde moeilijk omdat ik niet altijd kon uitdrukken hoe ik mij voelde. Door schrijven kon ik mijn gevoel op papier zetten, het werkte bevrijdend omdat ik woorden kon geven aan alle emoties die door mijn lijf en hoofd raasde.
Deze blogs en stukjes heb ik de afgelopen jaren geschreven. Ik kan uiteraard niet spreken voor andere wensouders maar ik denk dat zij zich in sommige dingen zeker zullen herkennen. Ken jij een wensouder en heb je geen idee hoe diegene zich voelt? Wie weet geven mijn schrijfsels een klein inzicht hoe dingen ervaren kunnen worden en kan het dienen als gespreksopening.
‘Ik moet je wat vertellen..’. De zin die ik als met een zesde zintuig van kilometers ver hoor aankomen. Ik heb er al eens een blog over geschreven een aantal jaren geleden. Dat ik het zo lastig vond om dit zin te horen en dat het elke keer een reminder was aan wat ik miste.
Ik ben nog nooit zwanger geweest. Tenminste, nog nooit zo zwanger dat een test het kon bevestigen. Maand na maand na maand waren alle tekenen van ongesteldheid voor mij tekenen van zwangerschap. En oh, Google is not your friend, mensen. Hoe vaak ik al 'vroege zwangerschapssymptomen' googlelde 's nachts en hoe vaak Google zeker wist dat ik zwanger was.. Al is er vast geen wetenschappelijk bewijs voor, ik ben ervan overtuigd dat ik m'n eigen menstruatie af en toe tegenhield op pure wilskracht. Alles in mij wilde zwanger zijn, wilde dat het klopte wat ik dacht te voelen, wilde leven ervaren in mijn baarmoeder. Het voelde soms alsof ik aan een touw boven het water hing en mezelf met èèn hand vasthield. Ik vertelde de niet bestaande baby in mijn buik: 'ik hou je vast!'. Ik zou hem wel vasthouden, beschermen, bewaren, daar waar hij hoorde. Maar mijn wilskracht was nooit genoeg. Ik kon hem niet vasthouden. Het touw glipte altijd weer tussen mijn vingers door, elke maand werd ik weer ongesteld.
'Merry Christmas from our family to yours!' Ik vond het altijd maar een lastig zinnetje, want een 'family' bestond voor mijn idee pas als er kinderen bij waren. Mijn foto voelde altijd zo leeg en incompleet. Een stel, maar zeker geen 'family'.
‘Waarom blijft het zo’n moeilijk onderwerp?’. Die vraag kreeg ik een tijdje geleden toen het ging over delen over een onvervulde kinderwens. Een goeie vraag, want ja, waaróm blijft het zo’n lastig onderwerp? Waarom praten we niet net zo makkelijk over het (nog) niet kunnen krijgen van kinderen als over het wel hebben van kinderen. In mijn idee zijn daar een aantal redenen voor.Allereerst, het aspect van lijden. Ik schreef in een eerdere blog dat mensen moeite hebben met het lijden van een ander. Ziekte, scheiding, ongewenste kinderloosheid, dood, allemaal onderwerpen die veel mensen spannend vinden. Zeker als je zelf niet te maken hebt gehad met deze onderwerpen! We missen vaak de juiste woorden maar er wordt ook vaak (onbewust) geprobeerd het verdriet kleiner te maken. We vinden het lastig om ‘negatieve’ emoties, zoals boosheid of verdriet er gewoon te laten zijn. Het moet weg geveegd, klein gemaakt, opgelost, want stel je voor.. Stel je voor wat? Dat de ander gaat huilen? Dat na het gesprek het probleem niet is opgelost? Ja, stel je voor, wat dan? Dat is iets wat veel mensen (inclusief ik) moeten leren, het lijden te laten bestaan. Maar dat is wel een van de redenen waarom het lastig blijft. Vragen naar iemands kinderwens kan moeilijke gesprekken of lastige emoties aanboren, dus blijven we daar soms liever bij vandaan.
Vijf jaar geleden waren wij in Canada. De reis die gevuld was met gesprekken over de toekomst: eventueel verhuizen, kinderen, werk, et cetera. Die reis besloten we dat we heel graag een kindje zouden willen, stopten we met de pil en waren we (naïef) ervan overtuigd dat we de maand er na zwanger zouden zijn. Die maand werd een jaar, dat jaar werd jaren. En vandaag? Zitten we op dezelfde plek in Nederland als 5 jaar terug, zonder kinderen.
Het houdt niet op. Ook al zit ik niet meer in het medische wereldje, sommige dingen houden niet op. Vlak voor het einde van mijn cyclus begint hetzelfde, stomme riedeltje altijd weer opnieuw.Elke keer. Elke keer trap ik er toch weer in. Ik voel het moment dat mijn nuchterheid naar de achtergrond lijkt te verdwijnen. De stem van rede hoor ik bijna niet meer. Overstemd door de gefluisterde, maar oh, zo luid klinkende beloften van hoop. Zoet als honing vullen ze mijn hart. Ze wikkelen zich om mij heen als een warme deken, verstrengelen mij als een woekerende plant.‘Deze maand is het zover hoor! Voel je dat? Dat is een teken, je bent gewoon zwanger!’Ik probeer de hoop te laten bestaan naast de nuchterheid maar als hormonen het overnemen, lukt dat niet meer. Het dringt zich naar voren en verandert rustig afwachten in een giftige cocktail van wanhopende hoop. Tot het moment dat mijn lichaam definitief laat weten dat het niet waar was. De warme deken verkilt en ik val weg uit de greep van hoop. Dan huil ik. Ook al geloof ik dat het goed komt, de teleurstelling doet nog steeds pijn.Afwachting van iets dat nog komt is zoveel beter te dragen dan de gedachte dat wat je hoopt, is gekomen en dan toch niet waar blijkt te zijn.Het zijn de hormonen, ik weet het. Maar verrek, wat zijn ze vervelend. Ze besluipen me, overvallen me, duwen me in het rond voordat ik begrijp wat er gebeurt.De afgelopen tijd ging het super, waren ze ver op de achtergrond. Maar deze week en vooral vandaag zijn ze in mijn lijf een feestje aan het vieren. Een feestje waar ik niet voor uitgenodigd wilde worden maar uiteindelijk de host voor bleek te zijn.
Wat heeft kinderloosheid toch veel verschillende facetten. Het is zo complex dat ik nieuwe kanten ervan blìjf ervaren na al die jaren. Ik leer woorden en dieptes te vinden in mijn emoties. Ik leer dat er moeilijke momenten mogen bestaan nààst het goed gaan. Ik mag een moeilijke dag, moeilijk moment hebben, ook als het verder prima gaat.Als je verdrietig bent, denken mensen al snel dat dit is 'omdat je geen kinderen hebt'. Maar er zijn zoveel meer laagjes dan alleen het leven zonder kinderen. Toen woensdag weer ´de rode vlag´ uitging, rouwde ik. Niet zozeer om het niet zwanger zijn of om het niet hebben van kinderen. Ik rouwde om mijn lichaam. Ik huilde om het feit dat mijn lichaam van 28 lentes jong niet functioneert op de manier waarop het zou moeten. Ik was verdrietig over het feit dat wat je altijd leerde in biologieles niet van toepassing blijkt op mijn lijf. Dat de stiekeme hoop dat mijn lijf 'het gewoon doet' toch weer vals bleek. Mijn tranen mochten vallen om de verbinding die ik kwijt ben geraakt met mijn lijf, dat al mijn hopen, al mijn dromen niets teweeg brengen in mijn baarmoeder. Dat die baarmoeder doof lijkt voor mijn wensen, blind voor het verlangen. Dat ze zo ver weg lijkt in plaats van maar een klein stukje onder mijn hart vandaan. Ik rouw erom dat ik mijn lijf stiekem 'stuk' vind, omdat het niet doet wat ik ervan verwacht. Lief lijf, ik wil je liefhebben maar het voelt alsof je een vreemde bent.
Het is weer een tijd stil geweest van mijn kant wat betreft delen over ons traject. Ik merk dat de storm in mijn hoofd altijd eerst tot rust moet komen voor ik kan delen erover. In dit geval over ons stoppen met het IUI traject. Want een storm is er geweest de afgelopen maanden. Of eigenlijk vooral december. Toen deelde ik al over dat de laatste maand van het jaar meer mij deed dan ik dacht, hoe groot de wens is. Maar of het aan de maand lag, weet ik niet.
December, de laatste maand van een bewogen jaar. Terwijl de meeste mensen zich haasten om de laatste cadeautjes te kopen en hun kerstboom op te tuigen, merk ik dat ik in december meer en meer begin te piekeren en na te denken over het afgelopen jaar. En meer en meer vraag ik mij af wanneer mijn meest gewenste kerstcadeautje er zal zijn: twee roze streepjes op een zwangerschapstest.
Je ligt in bed terwijl je naar mij kijkt. Ik sta in de spiegel mijn buik te bestuderen. Er vormt zich een blauwe plek, waar mijn onzekere handen de naald erin hebben geprikt. Jouw sterke handen hadden de mijne vastgepakt en vastgehouden tot ik klaar was. Je vertelt mij dat ik mooi ben en ik draai met mijn ogen. Mooi? Hoe kan je mij mooi vinden als mijn lichaam zo anders functioneert dan het moet? Als het niet doet wat we zo graag zouden willen? Vertel mij dan eens wat echte schoonheid is?
je dwaalt en je dwarrelt je vliegt en je fladdert als een vlinder door mijn hart nooit gebaard maar al zo vaak geboren nooit verwekt maar al zo vaak verloren ongrijpbaar onbegrijpbaar onlosmakelijk verbonden met mijn hart
Ik zag deze tekst in het Engels voorbij komen deze week en ik schrok. Want het voelde alsof de een van de vele, bange gevoelens en gedachten die ik verborgen hou, ineens tevoorschijn werd getrokken.
