Wat heeft kinderloosheid toch veel verschillende facetten. Het is zo complex dat ik nieuwe kanten ervan blìjf ervaren na al die jaren. Ik leer woorden en dieptes te vinden in mijn emoties. Ik leer dat er moeilijke momenten mogen bestaan nààst het goed gaan. Ik mag een moeilijke dag, moeilijk moment hebben, ook als het verder prima gaat.
Als je verdrietig bent, denken mensen al snel dat dit is 'omdat je geen kinderen hebt'. Maar er zijn zoveel meer laagjes dan alleen het leven zonder kinderen. Toen woensdag weer ´de rode vlag´ uitging, rouwde ik. Niet zozeer om het niet zwanger zijn of om het niet hebben van kinderen. Ik rouwde om mijn lichaam. Ik huilde om het feit dat mijn lichaam van 28 lentes jong niet functioneert op de manier waarop het zou moeten. Ik was verdrietig over het feit dat wat je altijd leerde in biologieles niet van toepassing blijkt op mijn lijf. Dat de stiekeme hoop dat mijn lijf 'het gewoon doet' toch weer vals bleek. Mijn tranen mochten vallen om de verbinding die ik kwijt ben geraakt met mijn lijf, dat al mijn hopen, al mijn dromen niets teweeg brengen in mijn baarmoeder. Dat die baarmoeder doof lijkt voor mijn wensen, blind voor het verlangen. Dat ze zo ver weg lijkt in plaats van maar een klein stukje onder mijn hart vandaan. Ik rouw erom dat ik mijn lijf stiekem 'stuk' vind, omdat het niet doet wat ik ervan verwacht. Lief lijf, ik wil je liefhebben maar het voelt alsof je een vreemde bent.
Ook deze rouw is onderdeel van het kinderloos zijn.
Het is rauw en kwetsbaar maar ook nodig.
Want met rouw komt herstel
en met herstel komt liefde.
Reactie plaatsen
Reacties