Het is genoeg geweest

Het is weer een tijd stil geweest van mijn kant wat betreft delen over ons traject. Ik merk dat de storm in mijn hoofd altijd eerst tot rust moet komen voor ik kan delen erover. In dit geval over ons stoppen met het IUI traject. Want een storm is er geweest de afgelopen maanden. Of eigenlijk vooral december. Toen deelde ik al over dat de laatste maand van het jaar meer mij deed dan ik dacht, hoe groot de wens is. Maar of het aan de maand lag, weet ik niet.

Ik zat ontzettend te dubben over ons traject. Elke maand opnieuw groeide mijn tegenzin en wilde ik niet meer. Geen ziekenhuis meer. Geen constante afspraken meer. Geen spuiten, geen blauwe plekken, geen hormonen, geen negatieve testen meer. Niet meer iedere maand iets regelen met mijn werk, niet meer mijn benen wijd voor verpleegkundige nummer zoveel, niet meer horen ´volgende keer lukt het vast!´. Niet meer constant te moe zijn voor alles wat ik leuk vind, alleen maar leven van dag tot dag met ´morgen heb ik vast meer energie´ in gedachten.

Ik was zo klaar ermee, zo moe ervan. Ik dacht van niet, maar het is een moeheid die erin sluipt, die zo´n onderdeel wordt van jezelf dat je hem niet meer herkent. Ik wilde het ook niet herkennen. Want stoppen met een traject? Dat doe je toch niet? Hoe kon ik ooit hardop uitspreken dat ik geen zin meer had? Wat moesten de mensen wel niet denken?

Gek, maar dat was echt wat mij bezig hield. Ik deel zoveel over onze kinderwens, ons verlangen, onze droom. Ik zou er toch alles voor over hebben om kinderen te krijgen? Als ik dan nu stop na een traject wat ‘echt nog niet het zwaarste is’, wil ik het wel echt dan? Heb ik het ooit gewild? Faal ik niet gewoon ontzettend hard omdat ik het niet allemaal tegelijk kan? Alles vloog door mijn hoofd, als een wervelstorm die van alles om zich heen smeet.

Tot ik het hardop uitsprak: ‘ik denk dat ik wil stoppen met het IUI traject’. Ik weet nog waar ik liep toen ik het zei. Gebrand in mijn hoofd, een hoekje van de bladzijde omgeslagen, een last die van mijn schouders leek te vallen. Ik wilde stoppen en ik besefte: ik mág stoppen. Omdat ik dat wil. En dus besloten we te stoppen met ons medische traject.

Eerst wilde ik wilde onze IUI pogingen afmaken om dat helemaal te kunnen afronden. Dus poging 5 kwam en mislukte. Vervolgens kwam corona thuis om de hoek kijken en kreeg Jochem koorts, waardoor poging 6 voorlopig op de lange baan moest. Toen wist ik: ik wil het IUI traject nú stoppen. Ik hoefde het niet af te ronden. Dus zijn we gestopt. Voor nu of voor altijd.

Of ik in de toekomst weer het traject in ga? Ik weet het niet, nu niet in ieder geval. Misschien is volgende maand weer anders, al denk ik stiekem dat het wat langer op zich laat wachten. Maar het mag veranderen want ik heb dit geleerd: je maakt keuzes over het ‘nu’. Volgende maand, volgend jaar, wanneer dan ook, dat is een ander moment en daar zijn andere keuzes mogelijk. Wat ik nú kies, is goed.

Wat niet stopt, is onze kinderwens. Zo voelde het voor ik het uitsprak. ‘Als ik ga stoppen met het IUI traject, zeg ik indirect dat ik geen kinderen wil.’ Maar oh boy, dat is verre van de waarheid. Ons verlangen is er en blijft.

Maar ik verlang naar meer dan alleen kinderen. Ik verlang naar rust, naar energie, naar vrede. Het gevoel dat ik mijzelf weer ben. Ik verlang ernaar lief te zijn voor mijzelf, te kiezen voor dingen die mij blij maken en energie geven. Aandacht te hebben voor alles wat er nog meer om mij heen gebeurd, in het nu te zijn. Dat een kinderwens weer een van de onderdelen is van mijn leven in plaats van dat het de hoofdrol heeft.

En tegen alles in, ondanks het feit dat we al jaren kinderloos zijn, is er een hoop en geloof in mijn hart. Het komt goed, ik zal op een dag mijn kind vertellen dat wij gevochten hebben voor zijn of haar bestaan.