December, de laatste maand van een bewogen jaar. Terwijl de meeste mensen zich haasten om de laatste cadeautjes te kopen en hun kerstboom op te tuigen, merk ik dat ik in december meer en meer begin te piekeren en na te denken over het afgelopen jaar. En meer en meer vraag ik mij af wanneer mijn meest gewenste kerstcadeautje er zal zijn: twee roze streepjes op een zwangerschapstest.
Iets wat weinig mensen weten, is dat ik elk jaar stiekem maar keihard hoop dat ik met kerst mijn familie kan verrassen met een zwangerschapsaankondiging. Een aankondiging van lang verwacht, nieuw leven. Elk jaar rond oktober en november loopt de spanning wat meer op en let ik net wat meer op alle tekenen van mijn lichaam. Zou het dit jaar dan eindelijk gebeuren? Ik bedenk plannetjes hoe ik het zou vertellen, wat iedereens reactie zal zijn en hoe dit de beste kerst ooit kan zijn. Echter, tot nu toe heeft onze droom nog niet zo mogen zijn.
December is een herinnering dat het jaar bijna voorbij is. Dat er twaalf maanden voorbij zijn die gevuld waren met hoop, teleurstelling, pogingen en mislukkingen. Het afgelopen jaar heb ik heel veel pogingen gedaan in het ziekenhuis waarvan maar enkele een daadwerkelijke, volledige poging werden. Dit jaar heb ik gedacht dat ik er aan onderdoor zou gaan. Dit jaar heb ik gekozen voor mijn mentale gezondheid.
Dit jaar ben ik meer gegroeid dan ooit in mijn eigen kracht. Een jaar waarin ik heb gehuild, gelachen, geleefd en gerouwd. Een jaar met diepe dalen en hoge pieken, maar ook een jaar dat eindigt met nog steeds een lege buik. En dat maakt december lastig voor mij. En ik ben niet de enige.
Veel vrouwen die worstelen met zwanger worden, bij wie de wens voor die twee roze streepjes ook zo groot is, hebben moeite met december en met de feestdagen. Sinterklaas bijvoorbeeld draait om de kinderen en hoe graag zouden alle wensmoeders met hun kind aan de hand Sint welkom heten en pakjesavond vieren? Kerst is een feest waar veel familie bij elkaar komt. Neefjes en nichtjes juichen om hun cadeautjes onder de boom en oma’s stellen ongemakkelijke vragen.
Als wensmoeder voelen de familiaire festiviteiten soms alsof je buiten voor een raam staat en naar binnen kijkt in een warme huiskamer. Je mag meekijken, soms zelfs heel dichtbij komen, maar uiteindelijk is het niet van jou. Het voelt ongrijpbaar, verdrietig en vooral eenzaam. Als een universum waarin je beweegt op je eigen planeet, je draait in een baan om de rest heen. Altijd aanwezig, altijd zichtbaar maar net buiten bereik. Omringd door geliefden, maar vanbinnen is er een leegte die niet lijkt te worden gevuld, want het cadeautje wat ik zo graag deze feestdagen wilde krijgen en over vertellen is nog niet gearriveerd.
Dit betekent uiteraard niet dat ik en andere wensmoeders helemaal niet kunnen genieten. Laat ik voorop stellen dat kerst voor mij überhaupt niet puur om cadeautjes, eten en gezelligheid gaat. Als christen mag ik stilstaan bij de ware kerstboodschap en daar dankbaar voor zijn. En met een familie die verdeeld is over twee landen is dit ook een tijd waarin we meestal allemaal bij elkaar zijn, iets wat niet veel gebeurt. Aan het einde van dit jaar kijk ik ook terug op een jaar wat mij heel veel heeft geleerd en mooie momenten heeft gebracht. Maar het blijft dubbel.
Als jij iemand kent die ook hiermee worstelt, laat weten dat je aan diegene denkt. Een kaartje, een knuffel, een lief woord, laat diegene merken dat zij gezien word(en) in hun strijd. Als jij een wensouder bent en ook die dubbele emoties ervaart; je bent niet alleen! Het is niet raar of ondankbaar om dit te ervaren, het hoort er allemaal bij en het mág er zijn. Wegstoppen maakt het alleen maar lastiger om mee om te gaan. Neem ook tijd voor jezelf deze dagen om ruimte en erkenning te geven aan wat je voelt. Als het er mag zijn, is het veel minder lastig om onder controle te houden. En ik beloof je: er komen betere tijden.
Fijne feestdagen!
Reactie plaatsen
Reacties