‘Mag ik je even bellen?’ De woorden van het WhatsApp-berichtje staren me aan. Het berichtje komt van een van mijn vriendinnen, de laatste zonder kinderen in mijn vriendengroep. ‘Ze is zwanger,’ fluistert een stemmetje in mijn oor. Ik weet het, ik voel het in mijn hele lichaam. Ze belt mij en na de eerste opmerkingen over en weer zegt ze: ‘Ik moet je wat vertellen.. ik ben zwanger’ Terwijl ze het vertelt, begint ze te huilen. Emotioneel roept ze dat het zo oneerlijk is, dat zij zwanger is en ik niet. Omdat het zo onverwacht was en dat ze zo moest wennen aan het idee, terwijl ik zou staan te springen bij het idee. Maar dat ze weet dat ik ook een kindje zal krijgen en dat ik echt moet volhouden. Haar emoties raken mij en voor ik het weet, zit ook ik te huilen.
Er wordt weleens gevraagd wat ik voel als mensen vertellen dat ze zwanger zijn. Ben ik wel blij voor ze? Gun ik het anderen vrouwen wel om zwanger te zijn? Of word ik verdrietig van het nieuws en misschien zelfs wel een beetje jaloers? En het antwoord op al die vragen is ja! Al moet ik eerlijk toegeven dat het per persoon kan verschillen hoe blij ik ben. Hoe verder weg je staat, hoe lastiger het is om echt heel blij te zijn. Dan zie je vooral een ‘perfect leventje’ waar je bij vrienden echt wel beter weet. Maar een zwangerschaps-aankondiging blijft voor mij een rollercoaster aan emoties en een gevecht tussen gevoelens die ik wel en niet wil voelen.
Het idee dat mensen bang zijn dat ik het niet meer blij ben voor hen als diegene zwanger is, klopt echt niet. Juist niet. Ik besef waarschijnlijk meer dan de gemiddelde persoon hoe bijzonder het is om zwanger te zijn. Wat een wonder het is dat de vonk van leven mocht overspringen en dat dit leven nu mag groeien in jouw buik. Je zult juist des te meer in mijn gedachten zijn. Ik wil weten hoe het met je gaat, wat je voelt, hoe het is om zwanger te zijn. Ik wil proeven van de ervaring die dan ineens even zo dichtbij lijkt en tegelijkertijd verder weg dan ooit.
Maar er is ook die andere kant van elk appje, belletje of gesprek dat begint met de woorden: ‘ik moet je wat vertellen’. Het benauwende gevoel dat eventjes mijn adem wegneemt. Mijn brein die weet wat eraan gaat komen en uit alle macht alle deurtjes naar emoties probeert af te sluiten. Elke aankondiging is namelijk een actieve herinnering dat zwanger worden onderdeel van het leven is. Een onmisbaar deel van een relatie tussen mensen die graag kinderen willen. Een vanzelfsprekend iets voor zoveel mensen. Maar niet voor mij. Elke aankondiging is een spandoek langs de weg van het leven, met de woorden: ‘iedereen wordt zwanger, behalve jij!’. Een billboard dat in neonlichten flikkert: ‘zwanger worden hoort niet moeilijk te zijn!’. Het is als de wekelijkse ongewenste reclame in mijn brievenbus die roept: ‘jij blijft alleen achter op eiland Kinderloos!’. En dat is hetgeen wat pijn doet. Wat soms een lichte jaloezie naar boven doet komen. Niet het leven in jouw buik, niet het feit dat jij straalt over het feit dat je mama wordt. Het is de confrontatie dat ik niet op jou lijk. Dat mijn weg anders is dan die van jou.
Mijn weg is anders dan die van jou. Confronterend en tegelijkertijd hoopvol. Want, zo vertel ik jou èn mijzelf: dat jij nu een baby krijgt, zorgt er niet voor dat er een baby minder voor mij is. Daarmee probeer ik mijn verdriet en de jaloezie weer tot rust te brengen. Want jouw babygeluk verkleint mijn babykansen niet. De dag dat ik ‘ik ben zwanger’ tegen iedereen mag roepen, is niet verder weg door andere zwangerschappen.
Al die gedachten vechten om voorrang in mijn hoofd tijdens ons gesprek. Maar ik wil dat verdriet niet voelen, ik vind het lastig als vriendinnen het zo moeilijk vinden om te vertellen dat ze emotioneel worden. Mijn kinderwens moet niet op de voorgrond liggen als jij wil vertellen dat je zwanger was. Dit gesprek draait om jou. Ik deel met jou in de vreugde en spannende toekomst die je te wachten staat. Ik vraag hoe het met je gaat en ik ben blij en dankbaar voor jou. Maar 's avonds kruip ik tegen mijn man aan en laat mijn tranen even de vrije loop. Dan praten we over onze hoop, onze teleurstellingen, ons verdriet. Ik leer steeds meer om die kant niet te verbergen, om er niet meer beschaamd voor te zijn. Mijn emoties zijn een logische reactie en mogen er zijn.
Als je de moeite hebt genomen om mij persoonlijk in te lichten in plaats van tijdens een groepsgelegenheid, ben ik je dankbaar. Als je dichtbij genoeg staat en weet van mijn strijd, kunnen we aandacht geven aan de pijn die er ook bij komt kijken. Maar daarnaast ik wil ook het nieuwe leven vieren met jou. Een zwangerschapsaankondiging blijft dus een complexe mix van emoties en gedachten. Zoals elk onderdeel van het leven waar een onvervulde kinderwens invloed op heeft. Moet je daarom het nieuws niet met mij delen? Zeker niet, dat versterkt juist het gevoel van eenzaamheid. Voel je dus vrij om te delen en vertrouw erop dat ik blij ben voor jou dat je over een aantal maanden een kleintje mag verwelkomen. Goeie zwangerschap!
Reactie plaatsen
Reacties